Produkte

Daar word dikwels empiries gevind dat adsorpsie van proteïene aan vastestof-vloeistof-koppelvlakke die vorming van oplosbare aggregate en groter, ondersigbare en sigbare deeltjies bevorder, maar sleutelstadia in hierdie proses is dikwels moeilik om direk te ondersoek.Aggregasie bemiddel deur adsorpsie aan water-silikonoksied (SiOx) raakvlakke, soortgelyk aan gehidreerde glasoppervlakke, is gekenmerk as 'n funksie van pH en ioniese sterkte vir alfa-chymotrypsinogeen (aCgn) en vir 'n monoklonale teenliggaam (IgG1).'n Vloeisel het neutronreflektiwiteit toegelaat vir proteïenlae wat op skoon SiOx-oppervlaktes geadsorbeer is, sowel as na opeenvolgende "spoel"-stappe.Aggregate wat in oplossing herwin is nadat die oppervlak saggies "gespoel" is, is gekenmerk deur neutronverstrooiing, mikroskopie en fluoressensiespektroskopie.IgG1-molekules het hoofsaaklik "plat" teen die SiOx-oppervlak georiënteer, met die primêre proteïenlaag wat tot 'n minimale mate gedesorbeer is, terwyl 'n diffuse oorlaag maklik afgespoel is.aCgn-molekules was bestand teen desorpsie wanneer dit blykbaar by die koppelvlak ontvou te word, maar was andersins maklik verwyder.Vir gevalle waar sterk binding plaasgevind het, was proteïen wat wel desorbeer 'n mengsel van monomeer en klein hoeveelhede HMW-aggregate (vir aCgn) of ondersigbare deeltjies (vir IgG1).Veranderinge in adsorpsie en/of ontvouing met pH het aangedui dat elektrostatiese interaksies in alle gevalle belangrik was.